«بنیسى» هر سخن را صادقانه
سروده تا که مانَد جاودانه

«بنیسى» شاعرى شیرین‌زبان است
هزاران بیت شعر از او نشانه

«بنیسى» را  ز اشعارش شناسند
شود مشهورْ او در هر کرانه (1)

«بنیسى» گفته است اشعار خود را
براى دوستانش عارفانه

«بنیسى» هست چون روحانى دین
همهْ اشعار او هست عالمانه

«بنیسى» را خدا داده است از مِهر
همانا طَبع خوب شاعرانه (2)

«بنیسى» سعى کرده هر زمانى
سُراید شعرهاى عاشقانه

«بنیسى» زندگى کرده است یاران!
در این دنیاى فانىْ زاهدانه (3)

«بنیسى» معرفت را اصل داند
ز عارف‌ها سخن گفت عارفانه

«بنیسى» سالک راه خدا هست
گذشته کلّ عمرش سالکانه (4) 

«بنیسى» با حقیقت، شعر گفته
نباشد در سخن‌هایش فَسانه (5)

«بنیسى» در جهان، مالى ندارد
به غیر از خانه، آن هم همچو لانه

«بنیسى» روز و شب بهر فقیران
زخود یا دیگران گیرد اِعانه (6)

«بنیسى» هر چه گفته شعر یا نثر
بخوانند اهل مِنبرْ هر زمانه

«بنیسى» را لقب، «پروانه» داده
«سخنور» با تخلّصْ دوستانه (7)

«بنیسى» شاد باشد با هواى
دعاها و مناجات شبانه

«بنیسى» مرغ کوکوى خدا هست
کند هُوْهُو چو مرغ حق به خانه (8)

«بنیسى» را بوَد عشق ائمّه
به خاک قم گرفته آشیانه

«بنیسى» گفته: «اولاد على را
منم از مِهرْ خاک آستانه»

«بنیسى» دوستان! اهل «بنیس» است
شود آیا رَوید آنجا و یا نه؟ (9)

1) کَرانه: سو، طرف.
2) مِهر: مَحبّت. طَبع: خو، سرشت / ذوق / استعداد.
3) فانی: نابودشونده، ناپایدار. زاهدانه: با بی‌اعتنایی به دنیا و دل‌نبستن به آن.
4) سالک: اهل سیروسلوک الی‌ الله.
5) فَسانه: افسانه.
6) اِعانه: کمک.
7) پروانه: تخلّص شعری استاد محمّدعلی مجاهدی. تخلّص: نام و لقب شاعر در اشعارش.
8) مرغ کوکو: فاخته، قُمری، پرنده‌ای خاکی‌رنگ و کوچک‌تر از کبوتر که دوْر گردنش طوق دارد. هوهو: صدای برخی از پرندگان، مخفّف «هُوَ هُوَ» (یعنی: او او. مقصود، «خدا خدا» و ذکر خداوند والا است.). مرغ حق: گونه‌ای جغد که آوازش شبیه به واژه‌ «حق» است. بدنش کمی بزرگ‌تر از کبوتر است و پرهای خاکستری سیر متمایل به صورتی دارد و زیر شکمش زردرنگ است، مرغ شب‌آهنگ، مرغ حق‌گو.
9) بنیس: زادگاه شاعر که روستایی از توابع شَبِستَر تبریز است.

کانال بِنیسی‌ها (عالم عارف: حضرت استاد بنیسی؛ و فرزندشان: حاج‌آقا بنیسی) در پیام‌رسان‌های ایتا، اینستاگرام، روبیکا و سروش: @benisiha_ir.